Passiondale

Wuddup?


I believe I said this niche would contain entertainment reviews and opinionated/moronic/redundant comments. Okay, the last part is made up, but I'm nevertheless warming up to the idea of ranting on Lady Gaga Justin Bieber anything media-wise.


But reviews are cooler. So, I suggest we start off with one.


I'm pretty sure the following album will not be of your taste, hence I'll be writing this review completely for jack shit. Praise yourself lucky I actually like writing.


GOD DETHRONED - PASSIONDALE


God Dethroned chronicles "the Great War" in this epic concept record. 
The original idea stemmed from vocalist/guitarist Henri "The Serpent King" Sattler's interest in World War I


Faced with some membership changes right before the recording process began (guitarist Isaac Delahaye and drummer Ariën van Wesenbeek both defecting to Epica), it's not noticeable on this record. Sattler recorded every guitar part on the record, and asked founding drummer Roel Sanders to rejoin the band, which he did.


Isaac Delahaye, a Belgian from Ieper, decided to help the band out on researching material, as he lives in the area Sattler pinpointed.


The name of the record refers to the Belgian village of Passendale (still mostly famous for its cheese and beer). Passiondale is the bastardised English name of the town. Correctly, it would just be "Passchendaele".
To be frank, I'd love to hear any Englishman pronounce that correctly.


The album starts off strongly, with a daunting sound sample that entails the opening track "The Cross of Sacrifice". It flows over immediately into the powerful second track "Under a Darkening Sky". When the trains starts a' rollin' it doesn't stop. The entire album exudes energy from start to finish and let that be an excellent trait for a death metal album. The first and only resting point for the record, an instrumental, would be "Artifacts of the Great War", the last song.


In between, we get absolute monster tracks like "Poison Fog" and title track "Passiondale". What I've noticed is the general ease of listening to this record. It's not overly distorted (compare it to any Nile track for example) and it features some clean singing (Poison Fog, No Survivors). For what it's worth, it seems to be akin to blackened death metal. 


Frontman Henri Sattler has already claimed that Passiondale sounds very different from any other God Dethroned record. Passiondale's successor "Under the Sign of the Iron Cross" definitely showed that.


I've been listening to this album for some time now (again and again) and it just seems to get better every time. I suggest that, even if it's not your thing, to give it a listen. 


It shows that the music scene of the Netherlands isn't made up just of Frans Bauer and André Hazes. 



For me, this album gets 8.5/10


A definite minus goes to the drummer Roel Sanders. He's a ridiculously fast drummer, but his patterns just sounded off on various parts throughout the album. 

Have fun!


~D.

[NL] De zeer gewaardeerde filmrecensie

Il y'a longtemps que je t'aime.

                     Script  & regie : Philippe Claudel

                     Met : Kristin Scott Thomas, Elsa Zylberstein

Het regiedebuut van Philippe Claudel uit 2008 kreeg van menig criticus een lovende beoordeling.  Of dat enigszins terecht is, valt te bekijken.

Het verhaal is lijvig, voornamelijk door de nogal gewichtige ondertoon. Kristin Scott Thomas (The Horse Whisperer, The English Patient) speelt Juliette Fontaine, zopas vrijgelaten na 15 jaar gevangenschap. De film opent met een karakterschets van het hoofdpersonage, een beeld dat meermaals terugkomt doorheen de film. De titel verwijst naar een zin uit een bekend Frans liedje “à la claire fontaine”. Niet toevallig ook de achternaam van het hoofdpersonage.

De rode draad doorheen de prent is het concept vertrouwen en integratie. Men komt door middel van dialoog en handelingen de achtergrond van het hoofdpersonage te weten. Ook Léa, de zus van het hoofdpersonage (Elsa Zylberstein), krijgt het hard te verduren wanneer haar oudere zus ineens terug in haar leven wandelt. Léa heeft daarenboven nog eens haar eigen zorgen.

De ware toedracht van Juliette’s gevangenschap krijgt u doorheen de film te horen. De vraag “waarom?” krijgt later ook nog een antwoord.

Het verhaal steekt goed in elkaar, maar de uitvoering is nogal rommelig. Flitsende camerabewegingen, eindeloze close-ups en op tijd en stond een volstrekt onnodige beeldfilter maken de ervaring behoorlijk bitter.

De hele film wordt gedragen door Kristin Scott Thomas. Ze vertolkt haar getormenteerde personage met verve, wat de eerder enerverende prestatie van Elsa Zylberstein compenseert.  Als je de emotie van diens vertolking wil zien, moet je alert zijn. Zelfs de jeugdige actrice Lise Ségur, als het nichtje van Juliette, speelt haar “moeder” helemaal van het scherm.

Een teleurstelling is deze film niet, mede dankzij een sterke vertolking van Scott Thomas, die met een half woord en een gezichtsuitdrukking een half verhaal vertelt. Het beeld toont rommelig, grauw en donker. Geen slecht debuut, maar awards zal het niet winnen.

Philippe Claudel onderneemt een waardige poging als regisseur, maar hij wil te veel in één keer. Misschien is een plekje aan de schrijfstoel meer geschikt. Misschien wordt hij dan wel de nieuwe Luc Besson.

De Franse film is een genre apart, en voor wie de kennis van de cinéma francophone niet verder reikt dan Louis de Funès en de Taxi-reeks zal hier geen bal aan vinden. Wie graag eens een lekkere pot weent, komt wellicht wel aan z’n trekken. 

Geen film voor de massa, maar wel eentje waar Ken Loach een moord voor begaat.

~D.