Il y'a longtemps que je t'aime.
Script & regie : Philippe Claudel
Met : Kristin Scott Thomas, Elsa Zylberstein
Het regiedebuut van Philippe Claudel uit 2008 kreeg van menig criticus een lovende beoordeling. Of dat enigszins terecht is, valt te bekijken.
Het verhaal is lijvig, voornamelijk door de nogal gewichtige ondertoon. Kristin Scott Thomas (The Horse Whisperer, The English Patient) speelt Juliette Fontaine, zopas vrijgelaten na 15 jaar gevangenschap. De film opent met een karakterschets van het hoofdpersonage, een beeld dat meermaals terugkomt doorheen de film. De titel verwijst naar een zin uit een bekend Frans liedje “à la claire fontaine”. Niet toevallig ook de achternaam van het hoofdpersonage.
De rode draad doorheen de prent is het concept vertrouwen en integratie. Men komt door middel van dialoog en handelingen de achtergrond van het hoofdpersonage te weten. Ook Léa, de zus van het hoofdpersonage (Elsa Zylberstein), krijgt het hard te verduren wanneer haar oudere zus ineens terug in haar leven wandelt. Léa heeft daarenboven nog eens haar eigen zorgen.
De ware toedracht van Juliette’s gevangenschap krijgt u doorheen de film te horen. De vraag “waarom?” krijgt later ook nog een antwoord.
Het verhaal steekt goed in elkaar, maar de uitvoering is nogal rommelig. Flitsende camerabewegingen, eindeloze close-ups en op tijd en stond een volstrekt onnodige beeldfilter maken de ervaring behoorlijk bitter.
De hele film wordt gedragen door Kristin Scott Thomas. Ze vertolkt haar getormenteerde personage met verve, wat de eerder enerverende prestatie van Elsa Zylberstein compenseert. Als je de emotie van diens vertolking wil zien, moet je alert zijn. Zelfs de jeugdige actrice Lise Ségur, als het nichtje van Juliette, speelt haar “moeder” helemaal van het scherm.
Een teleurstelling is deze film niet, mede dankzij een sterke vertolking van Scott Thomas, die met een half woord en een gezichtsuitdrukking een half verhaal vertelt. Het beeld toont rommelig, grauw en donker. Geen slecht debuut, maar awards zal het niet winnen.
Philippe Claudel onderneemt een waardige poging als regisseur, maar hij wil te veel in één keer. Misschien is een plekje aan de schrijfstoel meer geschikt. Misschien wordt hij dan wel de nieuwe Luc Besson.
De Franse film is een genre apart, en voor wie de kennis van de cinéma francophone niet verder reikt dan Louis de Funès en de Taxi-reeks zal hier geen bal aan vinden. Wie graag eens een lekkere pot weent, komt wellicht wel aan z’n trekken.
Geen film voor de massa, maar wel eentje waar Ken Loach een moord voor begaat.
~D.
I wrote a long comment and it was lost due to the captcha check. Feck that. I'll reduce it then :
ReplyDeleteI had to translate your blog entry, naughty you.
I didn't know you liked French cinema.
De Funes >>> Taxi. WTF? Not the same league, man :D
I suggest you watch movies such as Les Tontons Flingueurs, one of the finest comedy in old school French film industry.
That was more of a shotgun, but let's say this: captcha, I hate thee !
heh, I don't like French movies whatsoever. Not in general anyways. They have to be darn good for me to sit down and watch it. The one reviewed above was for an assignment.
ReplyDeleteAnd it's very likely that comment about De Funes and Taxi was wrongly translated. I just namedropped them as the most well known names in French cinema for people abroad ;)
Much like Charles De Gaulle isn't remembered for his work, but rather for his huge nose.
But it's really the last sentence of the review that made it for me. I really fucking hate Ken Loach.