Iedereen heeft zo van die dagen wanneer je denkt dat het leven je constant probeert te vloeren. Het zijn de dagen waarbij je ’s morgens je been uit bed steekt en merkt dat het je verkeerde is. Je kijkt op de wekker en ziet dat je shift tien minuten daarvoor begon. Luid vloekend ren je naar de telefoon om je ziek te melden. Misschien kan je het ongeluk nog ombuigen tot iets nuttigs. Je doet wat huishoudelijk werk, je knapt wat klusjes op. Alles loopt gemoedelijk. Nog even winkelen voor je de kinderen gaat ophalen.
Je loopt rond in de winkel, zoekend naar de weinige dingen die je nodig hebt. Je hebt bijna alles, je moet alleen nog helemaal naar de achterzijde van de winkel, om vogelzaad voor je kanaries te halen. Je neemt een willekeurige rek om te doorkruisen en dan gebeurt het.
De uitgang van de gang is geblokkeerd door twee keuvelende dames op leeftijd. Je kucht, je probeert tussen het gesnavel door te vragen of je even mag passeren. Het levert niets op. Dan maar omdraaien en de volgende gang proberen. Hetzelfde resultaat. Het kookpunt is bereikt. Je vraagt niets meer, maar je ramt de blokkade tot de gang vrij is.
Je loopt met je pas verkregen vogelzaad vrolijk naar de kassa. Je hebt immers nog tijd zat om naar de school te rijden en de kinderen op te halen. Je komt aan de kassa’s en er is ééntje open. Het is uiteindelijk bijna middagpauze. Je hebt nog vijf mensen voor je, met karretjes afgeladen vol.
Bij het buitenkomen heb je nog één luttel minuutje om op tijd op school te komen. Als volleerd piloot trap je het pedaal haast door de chassis. Met nog drie seconden op de klok sta je op post. De bel gaat, niemand komt buiten. De kinderen zijn op schoolreis.
Verdorie.
No comments:
Post a Comment